Ieder boek van Hannah Arendt is eigenzinnig en intelligent. ‘Willen’ is haar schetsmatige wandeling door de geschiedenis van de ontdekking van het wilsvermogen en door de filosofische weerleggingen en de weigering van die wil. Het is a defence of a lost cause: een verdediging van de contingentie van de menselijke wereld tegen de moderne denkers van de natuur, van de vooruitgang en van de geschiedenis – in haar idealistische en materialistische variant. Arendt bespreekt achtereenvolgens Aristoteles, Paulus en Epictetus, Augustinus, Thomas en Duns Scotus, Hegel, Nietzsche, Heidegger; en tenslotte ook de Amerikaanse Revolutie.
Haar boek is een handleiding in de afwezigheid van het wilsprobleem in de Griekse tijd, in de ontdekking van de innerlijke ervaring in Romeinse tijd; en verder het conflict tussen verstand en wil in de middeleeuwen, de ontoereikendheid van de zintuigen in de moderniteit en de fatalistische wilsontkenningen van de hedendaagse tijd. Arendt biedt ons ook een inkijk in haar pleidooi voor politieke vrijheid die volgens haar alleen mogelijk is een wereld waarvan de menselijke pluraliteit geen doorslagje is van met zichzelf overeenstemmend 'Ik' in een tiranniek eenstemmig 'Wij'. Ze grijpt hier terug naar fragmenten uit 'Over revolutie' (1963). Maar het mooiste is misschien nog dit: Arendts 'Willen' is een boek over de liefde: over het plezier in de liefde die geen werkwoord is en al evenmin de verrukkingen van het handelen tot rust brengt in goddelijke gelukzaligheid.
Arendts ‘Willen’ (1973) is het vervolg op haar ‘Denken’ en vormt samen met het onvoltooide ‘Oordelen’ de trilogie ‘The Life of the Mind’ (1970-1975). De drie delen werden door Dirk De Schutter en Remi Peeters recent voortreffelijk vertaald bij uitgeverij Klement.
