Hoe komt het dat er zo weinig vrouwelijke kunstenaars uit het verleden bekend zijn? Waren ze er niet? Of kennen we ze niet?
We bekijken de drempels die vrouwelijke kunstenaars moesten overwinnen: opleiding, een plek vinden op de kunstmarkt én een plek vinden in de kunstgeschiedenis. Afgezien van de vermelding door een aantal vrouwelijke kunstenaars-pioniers door mannelijke kunsthistorici was het wachten op twintigste-eeuwse feministen en kunsthistorici als Frances Borzello, Linda Nochlin, Germaine Greer, Lucy Lippard, Rozsika Parker, Griselda Pollock,… vooraleer de vrouwelijke kunstenaars de waardering kregen die ze verdienden. Tot zeer kort geleden werd het idee dat vrouwen altijd al kunst maakten zelden als mogelijkheid genoemd. En toch deden ze dat, vaak ondanks alle tegenwerking en beperkingen, druk van familie en afkeuring van het publiek.
Het feminisme heeft de manier waarop de kunstgeschiedenis geschreven en gelezen is radicaal veranderd. Voor het eerst worden kunstenaars die voorheen werden genegeerd, laatdunkend behandeld, gemarginaliseerd of veroordeeld wegens hun sekse, ras, seksuele geaardheid of sociale klasse, erkend wegens hun originaliteit en veerkracht
Vanuit die historische situering richten we onze blik op recentere evoluties. Een aantal feministische reacties van bijvoorbeeld Guerrilla Girls zorgden voor een inhaalbeweging. En welke mechanismen spelen vandaag de dag in de hedendaagse kunstwereld? Er is zeker veel veranderd, maar tegelijk is er nog altijd een onevenwicht. We gaan op zoek naar verklaringen.
Tip : Volg met Inge Van Reeth ook de rondleiding over 'vrouwen in de kunsten' in het KMSKA, Antwerpen, op di 28 mei.
