De doeken van De Keyser (1930-2012) zijn zoals de maker ervan: bescheiden. Het zijn stapstenen in een onderzoeksproces waarbij elke etappe de volgende schijnt aan te kondigen. Het resultaat is een even indrukwekkend als opvallend onopvallend oeuvre. Een weerbarstig oeuvre ook, dat de toeschouwer dwingt om met de schilder de weg af te leggen naar het altijd voorlopige resultaat.
De Keyser:’ Ik heb brieven gekregen van mensen die zich afvragen wat het is dat ze zo mooi vinden aan mijn werk. Dat is aangenaam, maar het is ook gevaarlijk. Ik wil niet de mooischilder worden. Men heeft het weleens over mijn kleuren. Maar ik durf ook bijtende, zerpe, zure kleuren te gebruiken. Bad taste heb ik het in Amerika genoemd. Een schilderij mag ook iets vulgairs hebben, een zekere mate van vervuiling, zodat het niet te mooi is. Uiteindelijk wil ik ongenadig schilderen.’
We onderzoeken het werk van De Keyser en confronteren het met dat van andere, al even ongenadige schilders : Robert Ryman (°1930), Gerhard Richter (°1932) en Luc Tuymans (°1958).
