Latijnse humor

Lachen als machtig wapen, als verrassingseffect of als uitlaatklep. Theoretiseren over humor blijkt al eeuwen een serieuze bezigheid. Ook wanneer het om Romeinen gaat. Wat vond men in de Oudheid geestig? Wat was maatschappelijk acceptabel? Doordrongen van de historisch-culturele context gaan we op zoek naar de universele kracht van grappen. Zonder nieuwe thesen na te jagen. Maar, uit verlangen naar vermaak. In de authentieke taal. Op die tocht laten we ons leiden door luimige Romeinse grootmeesters. Plautus bewijst met bewerkingen als ‘De Vrek’ dat op zijn komedies geen sleet zit. En Juvenalis, de cynische satiricus, kan als geen ander overweg met de techniek van het overdrijven, waarbij vooral vrouwen en vreemdelingen het moeten ontgelden. Dan is er fabelaar Phaedrus. Naar het voorbeeld van de Griekse Aesopus laat hij de dieren spreken. Met een knipoog reiken zijn levenslessen via Jean de la Fontaine tot in ‘De Fabeltjeskrant’. En wat dacht u van een stevige brok keizerlijke grollen? In de Julisch-Claudische dynastie blijkt de ene poets al dodelijker dan de andere. Neem nu Caligula of Nero. U bent gewaarschuwd!