De rooktekeningen en sculpturen van Sofie Muller zijn beklijvend. De kinderfiguren of portretkopjes bijvoorbeeld laten de toeschouwer niet onberoerd. Ze zijn gemaakt uit beladen materiaal. In het verleden werkte ze met brons, verbrand hout, vaak kwam er ook rook of bloed aan te pas. De laatste jaren kapt ze gehavende hoofden uit albast. Albast imiteert de menselijke huid, het geaderde oppervlak. De ruwe steen suggereert littekens. Haar werk peilt naar de kern van ons bestaan.
De kunstenares ontvangt ons in haar atelier, gevestigd in een historisch pand in Gent. Ze werkt er in een ruim atelier, ooit de stallingen en het koetshuis . Omringd door sculpturen in opbouw praat ze met ons over haar drijfveren, inspiratiebronnen en over de technische uitdagingen
