In het begin van de 18de eeuw beweerde de Duitse rationalist Leibniz dat onze wereld geregeerd werd door de Rede waarvan God de absolute garantie is. Vreedzame co-existentie is het resultaat.
Honderd jaar later gooide Schopenhauer dit wereldbeeld resoluut overboord. De filosofie zou voortaan moeten aanvaarden dat de wereld een echte hel is. Vanwaar die zwartgalligheid? Zijn grote idool Kant had de krijtlijnen al uitgetekend: de aard van de werkelijkheid, het ding an sich, kunnen we onmogelijk kennen, alleen hoe die werkelijkheid zich aan ons vertoont. Schopenhauer is het eens met Kant wat betreft de verschijningsvorm maar ambieert de ontmaskering van het ding an sich: dé grondlaag van de werkelijkheid is de Wil, een compleet zinloze en onverzadigbare drang tot zelfbehoud. Het zit in onze natuur en cultuur. De seksualiteit is vaak de brandstof die de Wil voedt. Elk organisme is gedoemd een leven te lijden van kwelling, ellende, wanhoop. Er komt geen einde aan. Op welke manier moeten we ontsnappen aan deze hel? Dankzij kunst kan een individu zijn deplorabele toestand ontstijgen door zijn existentie te richten op het schone.
Maak kennis met deze pessimist die met zijn boek Die Welt als Wille und Vorstellung de basis heeft gelegd voor de psycho-analyse.
